Gitane-St.-Raphaël K-WB - Miniatuur wielrennertjes

Jacques Anquetil

Saint-Raphaël was een Franse ploeg. Het team werd opgericht in 1954 onder de naam Saint-Raphaël-R. Geminiani-Dunlop. In 1962 werd het Saint-Raphaël-Helyett-Hutchinson. In 1963 was het Saint-Raphaël-Gitane-R. Geminiani. En in het laatste seizoen in 1964 wordt het Saint-Raphaël-Gitane-Dunlop. Daarna wordt de ploeg verdergezet door Ford France-Hutchinson.

Een overzicht:
1954-1961 Saint-Raphaël-R. Geminiani-Dunlop
1962-1962 Saint-Raphaël-Helyett-Hutchinson
1963-1963 Saint-Raphaël-Gitane-R. Geminiani
1964-1964 Saint-Raphaël-Gitane-Dunlop

Het team werd opgericht in 1954. Het wordt gesponsord door het aperitief merk Saint-Raphaël. Verder kwamen in de loop der jaren ook door co-sponsoren Géminiani cycli, Gitane, Dunlop, Helyett en Hutchinson bij de ploeg.

Het team heeft de drie grote rondes gewonnen, waaronder drie keer op rij de Tour de France. De belangrijkste kopmannen waren: Jacques Anquetil, Jean Stablinski, Rudi Altig, Raphaël Geminiani, Roger Rivière en Roger Walkowiak.

De andere renners die voor de ploeg reden:
Abel Le Dudal, Alban Cauvet, Albert Dolhats, Albertus Geldermans, Anatole Novak, André Cloarec, André Delort, André Dufraisse,  André Zimmermann, Arie den Hartog, Bas Maliepaard, Brian Robinson, Cees Lute, Claude Fuggi, Cor Harbers, Daniel Beaumont, Émile Carrara,  Fernand Delort, François Le Her, François Mahé, Gérard Thiélin, Gilbert Bauvin, Gilbert Scodeller, Guy Claud, Guy Ignolin, Guy Thomas, Henri Belena, Hubert Bastianelli, Jacky Lepolard, Jacques Bellenger, Jacques Dupont,  Jacques Simon, Jan Hugens, Jean Bourlès, Jean Brankart, Jean Graczyk, Jean Hoffman, Jean Le Lan, Jean Raynal, Jean-Claude Annaert, Jean-Claude Lebaube, Jean-Claude Lefebvre,  Jo de Haan, Jo de Roo, Joseph Morvan, Louis Bergaud, Louis Cavanna, Louis Forlini, Louis Rostollan, Lucien Aimar, Luís Otaño, Marcel Buzzi, Marcel Camillo, Marcel Delattre, Marcel Janssens, Marcel Leboutte, Marcel Queheille, Maurice Gandolfo, Maurice Munter, MichelDejouhannet, Michel Diloard, Michel Grain, Michel Rousseau,  Michel Stolker, Nicolas Barone, Noël Lajoie, Norbert Coreelman, Philippe Gaudrillet, Pierre Everaert, Pierre Le Don, Pierre Machiels, Pierre Polo, Raymond Elena, René Binggeli, René Fournier, René Le Don, Robert Ducard, Robert Varnajo, Roger Chaussabel, Roger Gaignard, Roger Hassenforder, Roland Lacombe, Romain Van Wijnsberghe, Seamus Elliott, Tadeusz Wierucki, Tom Simpson en Willi Altig.

De belangrijkste zeges van de ploeg:
Wereldkampioenschap op de weg: Jean Stablinski (1962)
Wereldkampioenschap cyclo-cross: André Dufraisse ( 1956, 1957 en 1958)
Bordeaux-Parijs: Jo de Roo (1962)
Parijs-Tours: Jo de Roo (1962 en 1963)
Ronde van Lombardije: Jo de Roo (1962 en 1963)
Parijs-Bruxelles: Jean Stablinski (1963)
Ronde van Vlaanderen: Rudi Altig (1964)
Gent-Wevelgem: Jacques Anquetil (1964)
Midi Libre: Jean-Pierre Schmitz (1957), Jean Brankart (1959) en Michel Stolker (1962)
Ronde van Luxemburg: Gérard Saint (1957) en Jean-Pierre Schmitz (1958)
Ronde van Romandie: Gilbert Bauvin (1958)
Parijs-Nice: Jacques Anquetil (1963)
Dauphiné libéré: Jacques Anquetil (1963)
Parijs-Luxembourg: Rudi Altig (1963) en Arie den Hartog (1964)
Ronde van de toekomst: André Zimmermann (1963)
Kampioenschap van Frankrijk op de weg: Jean Stablinski (1962, 1963 en 1964)
Kampioenschap van Frankrijk cyclo-cross: André Dufraisse (1956, 1957, 1958, 1961, 1962 en 1963)
Eindklassement Tour de France: Jacques Anquenil (1962, 1963 en 1964)
Puntenklassement Tour de France: Rudi Altig (1962)
Ploegenklassement Tour de France: 1962 en 1963
Eindklassement Giro: Jacques Anquetil  (1964)
Bergklassement Giro: Jean Brankart (1958)
Ploegenklassement Giro: 1964
Eindklassement Vuelta: Rudi Altig (1962)
Eindklassement Vuelta: Jacques Anquetil (1963)
Puntenklassement Vuelta: Rudi Altig (1962) en Bas Maliepaard (1963)
Ploegenklassement Vuelta: 1962 en 1963

Het team behaalde 20 etappezeges in de ronde van Frankrijk, 3 etappezeges in de ronde van Italië en 19 etappezeges in de ronde van Spanje.

Jacques Anquetil
De Fransman Jacques Anquetil was prof van 1953 tot 1969. Hij was de eerste die vijf keer (1957 en 1961-1964) de Tour de France won.

Al in zijn eerste profjaar won de 19-jarige Normandiër de Nations Time Trial GP voor de legendarische Fausto Coppi. In zijn carrière won Anquetil negen keer de belangrijkste race tegen de klok (1953-1958, 1961, 1965, 1966). In 1956 verbeterde Anquetil het 14-jarige werelduurrecord van Fausto Coppi met meer dan 46 kilometer.

In 1957 nam Anquetil voor het eerst deel aan de Tour de France en won meteen de belangrijkste etappekoers ter wereld met een indrukwekkende voorsprong van bijna 15 minuten. Hij besliste vier etappes in zijn voordeel. De sleutel van zijn succes was ook hier zijn zijn zeer goede tijdritten. Dit leverde hem de bijnaam "Monsieur Chrono" op. Maar ook in de bergen kon Anquetil de beste klimmers volgen.

Na drie middelmatige jaren zonder Tour-succes keerde Anquetil in 1961 terug met zijn tweede eindzege. Maar nog, hij won vier keer op rij de Tour de France tot 1964 en was ook de eerste die in totaal vijf successen behaalde. In deze periode won Anquetil alle tijdritten, met uitzondering van één. In 1963 werd hij door de sportkrant L'Équipe uitgeroepen tot Sportman van het jaar.

Zijn laatste touroverwinning in 1964 was ook zijn meest schaarse en bekende overwinning. Zijn elleboogduel met de publiekslieveling Raymond Poulidor in de Puy de Dôme is in de Franse sportgeschiedenis terug te vinden. Omdat hij zijn uitputting op de berg slim voor zijn concurrent verborgen hield, viel hij te laat aan. In Parijs ligt Jacques Anquetil 55 seconden voor op de "eeuwige seconde" Poulidor.

Anquetil was de eerste van slechts zes renners die alle drie de grote rondes won. Naast zijn vijf tour overwinningen (net als Eddy Merckx, Bernard Hinault en Miguel Indurain), won hij twee keer de Giro d'Italia (1960, 1964) en één keer de Vuelta a España (1963).

Anquetil was niet zo succesvol in de klassieke eendaagse wedstrijden. Aan het einde van zijn carrière won hij wel de klassiekers Luik-Bastenaken-Luik (1966), Bordeaux-Parijs (1965) en Gent-Wevelgem (1964). Op het wereldkampioenschap op de weg van 1966 eindigde hij op de tweede plaats achter Rudi Altig. Maar het gerucht is dat hij uit ijdelheid niet opdaagde bij de prijsuitreiking. Hij werd daardoor ook beboet.

Hij bekende dat hij in 1966 en 1967 zijn prestaties probeerde te verbeteren door amfetaminen, cafeïne en cortisone te nemen. Vervolgens werd het door hem gestelde werelduurrecord van 1967 niet erkend door de Internationale Wielunie (UCI).

Op 36-jarige leeftijd beëindigde hij zijn wielercarrière in 1970. Ondanks zijn grote successen, die hem tot een van de grootste renners ooit maakten, was de koele "Maître Jacques" nooit zo populair als zijn Franse landgenoot en rivaal Poulidor.

Overzicht van zijn ploegen:
1953: La Française-Dunlop
1954–1955: La Perle-Hutchinson
1956–1957: Bianchi-Pirelli
1956–1961: Helyett
1962–1964: Saint Raphaël
1965–1966: Ford France
1967–1969: Bic

Ontdek ook onze andere miniatuur wielrennertjes.